കണ്ണടച്ചാല്‍ അവന്റെ കണ്ണുകളില്‍ അവളുടെ രൂപമായിരുന്നു.ഇന്നലെ വരെ കളിയാക്കിയും ചിരിച്ചും കൂടെ നിന്നിരുന്ന തന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട കൂട്ടുകാരിയുടെ അകാല മരണം അവനെ വല്ലാതെ തളര്‍ത്തി.അവള്‍ മരണത്തെ മുന്‍കൂട്ടി അറിഞ്ഞിരുന്നു എന്ന് ഇപ്പോള്‍ തോന്നുന്നു.വിടര്‍ന്ന കണ്ണുകളും ആരെയും ആകര്‍ഷിക്കുന്ന ചിരിയും തുറന്ന സംസാരവും ഉള്ള അവളെ ആരും ഇഷ്ടപ്പെടാതെ വരികയില്ല..അധികം ആരുമായും അത്ര വേഗം ഇടപഴകാത്ത മീര എന്ന അവള്‍ രാഹുലിന്റെ ഉറ്റ മിത്രമായത് തികച്ചും സ്വാഭാവികമായിട്ട്!ആദ്യമൊക്കെ കുറച്ചു അകലം സൂക്ഷിചെങ്കിലും, പിന്നീടങ്ങോട്ടുള്ള മീരയുടെയും രാഹുലിന്റെയും ചങ്ങാത്തം വളരെ ആഴമുള്ളതായി തീര്‍ന്നു.അവര്‍ക്കിടയില്‍ ഒളിച്ചു വെക്കേണ്ടതായി ഒന്നുമുണ്ടായില്ല.തമാശക്കിടയില്‍ പലപ്പോഴും അവളെ പിന്തുടരുന്ന മരണത്തെ പറ്റി രാഹുലിനോട് സൂചിപ്പിക്കുമായിരുന്നു.ഇത് കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ പിണങ്ങി പോകുന്നതും തിരിച്ചു കൊണ്ടുവരുവാന്‍ അവള്‍ പാട്ട് പാടി കൊടുക്കുന്നതും അവര്‍ക്കിടയില്‍ സ്ഥിരമായി.
വേദനകളെ സ്വയം ഏറ്റുവാങ്ങുന്ന അവളുടെ മനസ്സിനെ അവനു ഒരുപാട് ഇഷ്ടമായിരുന്നു.മനസ്സുകൊണ്ട് അവള്‍ക്കു ഒരാപത്തും വരല്ലേ എന്നവന്‍ ഈശ്വരനോട് എന്നും പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുമായിരുന്നു.അങ്ങനെയിരിക്കെ ആ ആഴ്ചയിലെ വാരാന്ത്യത്തില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ഒരു ലേഖനം അവന്‍ വായിക്കുവാന്‍ ഇടവന്നു . അതിന്ടെ തലക്കെട്ട്‌ ഇങ്ങനെ ആയിരുന്നു-''മരണത്തെ സ്നേഹിച്ച പെണ്‍കുട്ടി..'' വെറുതെ വായിച്ചു പോയെങ്കിലും എവിടെയോ ഒരു ദുഃഖം അവന്റെ മനസ്സില്‍ അറിയാതെ കയറികൂടിയിരുന്നു.രണ്ടു ദിവസമായി ഒരു വിവരവും ഇല്ലാതിരുന്ന മീരയെ അന്വേഷിച്ചു രാഹുല്‍ അവളുടെ ഹോസ്റ്റലില്‍ ചെന്നന്വേഷിച്ചപ്പോള്‍ മനസ്സിലായി, എന്തോ ഒരു വയ്യായ്ക കൊണ്ട് അവള്‍ വീട്ടിലേക്കു പോയിരുന്നെന്ന്.തന്നോട്‌ ഒരു വാക്കുപോലും പറയാതെ പോയ അവള്‍ക്കു ഒരു കുഞ്ഞു ശിക്ഷയെങ്കിലും കൊടുക്കണം എന്ന് അവന്‍ മനസ്സില്‍ കരുതി അവളെ അന്വേഷിക്കാന്‍ പോയതും ഇല്ല.
ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞും മീരയെ കാണാതായപ്പോള്‍,ആകെ അസ്വസ്ഥമായ അവനെ വരവേറ്റത് അവളുടെ മരണവാര്‍ത്തയായിരുന്നു.എന്തു ചെയ്യണം എന്നറിയാതെ ..അവന്‍ പൊട്ടി കരയാന്‍ തുടങ്ങി.അവനെ ഒന്ന് ആശ്വസിപ്പിക്കാന്‍ അവന്റെ കൂട്ടുക്കാര്‍ക്കായില്ല..തന്റെ വാശിയാണ്...ഇതിനൊക്കെ കാരണം എന്ന് സ്വയം കുറ്റം പറഞ്ഞു അവന്‍ അവിടെ ബോധരഹിതനായി താഴെ വീണു.കൂട്ടുക്കാര്‍ അവനെ പൊക്കിയെടുത്തു ഒരു കട്ടിലില്‍ കിടത്തി, മുഖത്തല്‍പ്പം വെള്ളം തളിച്ചു.കണ്ണു തുറന്ന അവന്‍ ആദ്യം അന്വേഷിച്ചത് ''എന്റെ മീരയെവിടെ??'' എന്നായിരുന്നു.എന്തുത്തരം പറയണം എന്നറിയാതെ കൂട്ടുകാര്‍ ആകെ വിഷമിച്ചു.പെട്ടെന്ന് എന്തോ ഓര്‍മ്മ വന്നതുപോലെ അവന്‍ അവന്റെ ബാഗു തുറന്നു ആ വാരാന്ത്യം എടുത്തു മറിച്ചു നോക്കി...''മരണത്തെ സ്നേഹിച്ച പെണ്‍കുട്ടി..'' താഴെ ആയി കണ്ടു ,ഇത് എഴുതിയത് -''മീര''!
വേദനകളെ സ്വയം ഏറ്റുവാങ്ങുന്ന അവളുടെ മനസ്സിനെ അവനു ഒരുപാട് ഇഷ്ടമായിരുന്നു.മനസ്സുകൊണ്ട് അവള്‍ക്കു ഒരാപത്തും വരല്ലേ എന്നവന്‍ ഈശ്വരനോട് എന്നും പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുമായിരുന്നു.അങ്ങനെയിരിക്കെ ആ ആഴ്ചയിലെ വാരാന്ത്യത്തില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ഒരു ലേഖനം അവന്‍ വായിക്കുവാന്‍ ഇടവന്നു . അതിന്ടെ തലക്കെട്ട്‌ ഇങ്ങനെ ആയിരുന്നു-''മരണത്തെ സ്നേഹിച്ച പെണ്‍കുട്ടി..'' വെറുതെ വായിച്ചു പോയെങ്കിലും എവിടെയോ ഒരു ദുഃഖം അവന്റെ മനസ്സില്‍ അറിയാതെ കയറികൂടിയിരുന്നു.രണ്ടു ദിവസമായി ഒരു വിവരവും ഇല്ലാതിരുന്ന മീരയെ അന്വേഷിച്ചു രാഹുല്‍ അവളുടെ ഹോസ്റ്റലില്‍ ചെന്നന്വേഷിച്ചപ്പോള്‍ മനസ്സിലായി, എന്തോ ഒരു വയ്യായ്ക കൊണ്ട് അവള്‍ വീട്ടിലേക്കു പോയിരുന്നെന്ന്.തന്നോട്‌ ഒരു വാക്കുപോലും പറയാതെ പോയ അവള്‍ക്കു ഒരു കുഞ്ഞു ശിക്ഷയെങ്കിലും കൊടുക്കണം എന്ന് അവന്‍ മനസ്സില്‍ കരുതി അവളെ അന്വേഷിക്കാന്‍ പോയതും ഇല്ല.
ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞും മീരയെ കാണാതായപ്പോള്‍,ആകെ അസ്വസ്ഥമായ അവനെ വരവേറ്റത് അവളുടെ മരണവാര്‍ത്തയായിരുന്നു.എന്തു ചെയ്യണം എന്നറിയാതെ ..അവന്‍ പൊട്ടി കരയാന്‍ തുടങ്ങി.അവനെ ഒന്ന് ആശ്വസിപ്പിക്കാന്‍ അവന്റെ കൂട്ടുക്കാര്‍ക്കായില്ല..തന്റെ വാശിയാണ്...ഇതിനൊക്കെ കാരണം എന്ന് സ്വയം കുറ്റം പറഞ്ഞു അവന്‍ അവിടെ ബോധരഹിതനായി താഴെ വീണു.കൂട്ടുക്കാര്‍ അവനെ പൊക്കിയെടുത്തു ഒരു കട്ടിലില്‍ കിടത്തി, മുഖത്തല്‍പ്പം വെള്ളം തളിച്ചു.കണ്ണു തുറന്ന അവന്‍ ആദ്യം അന്വേഷിച്ചത് ''എന്റെ മീരയെവിടെ??'' എന്നായിരുന്നു.എന്തുത്തരം പറയണം എന്നറിയാതെ കൂട്ടുകാര്‍ ആകെ വിഷമിച്ചു.പെട്ടെന്ന് എന്തോ ഓര്‍മ്മ വന്നതുപോലെ അവന്‍ അവന്റെ ബാഗു തുറന്നു ആ വാരാന്ത്യം എടുത്തു മറിച്ചു നോക്കി...''മരണത്തെ സ്നേഹിച്ച പെണ്‍കുട്ടി..'' താഴെ ആയി കണ്ടു ,ഇത് എഴുതിയത് -''മീര''!
