ഇരുള്‍ പതിച്ച വീഥിയില്‍
കണ്ണുനീരിന്റെ കയ്യൊപ്പും പേറി
ഇടനെഞ്ചു പിടയുന്ന വേദനയോടെ
കാണാക്കരയില്‍ മറയുന്നു ഒരുവള്‍ !
സിന്ദൂരം ചാര്‍ത്തിയ നെറ്റിയില്‍
ഇന്ന് ചോര പുരണ്ട കറയുണ്ട്
മാന്‍പേട പോലാ മിഴികളില്‍
അഴലിന്റെ നിഴല്‍ രൂപമുണ്ട്
മാറിലണിഞ്ഞ കനക നക്ഷത്രം
ഇന്ന് ദൂരെ മാറി മിന്നുന്നപോലെ
ഇന്നലെയണിഞ്ഞ പട്ടുചേല
ഇന്നിതാ ഒരു പിടി ചാരമായ്!
അവള്‍ക്കിന്നു നിറമില്ല ഏഴഴകില്ല
വിധി തീര്‍ത്ത വെള്ളക്കുപ്പായമിട്ട്
കാലം സമ്മാനിച്ച കുരുന്നുകളെ
മാറോടടക്കി മുന്നോട്ടു നടന്നവള്‍ ...!
താങ്ങായ് തുണയായ് വന്നവര്‍
ആര്‍ത്തട്ടഹസിക്കുന്നു
സ്വാര്‍ത്ഥത പുകയും
അവരുടെ കണ്ണുകളില്‍
എരിയും വികാരങ്ങള്‍ തന്‍ നെരിപ്പോടുകള്‍
മുള്‍ക്കിരീടത്തിനു മറ്റൊരു അവകാശി കൂടി
പടവുകള്‍ പിന്നിടാനിനിയേറെയുണ്ട്
തിരശ്ശീലയ്ക്കു പിന്നിലുയര്‍ന്ന അപസ്വരങ്ങള്‍
ത്യാഗത്തിന്‍ താളുകളില്‍ എഴുതി ചേര്‍ത്തു....
ഇന്നിന്റെ ചെയ്തികളെ നന്മ കൊണ്ടു കീഴടക്കി
മക്കളെ മാറിലെ ചൂടേറ്റു വളര്‍ത്തി
സത്യത്തിന്‍ സാക്ഷികളായി ...
ഈ വാക്കുകള്‍ തന്‍ സ്പന്ദനം
എന്നിലിന്നൊര്ഗ്‌നിയായ് !
അതേ, അവള്‍ എന്റെ അമ്മയാണ്.
എന്റെ അമ്മ...!
